извика
Значење на извика:
1. Каже гласно, издаде вик; вика Стариот уште еднаш извика: „Со здравје, деца мои“. Тој извика силно „добарден“, ама никој не му одговори.
2. Повика некого од некаде. Го извика од дома. Таткото го извика синот од кафе пиење и го прати на пазар.
Коњугација: извикаат.
Изведени зборови:
- извикување, глаг. им. ср.
- се ~ извика, 1. Силно викне, се провикне. Се извика колку грло што го држеше. 2. Вика на некого, гласно и луто. Му се извика на човекот без причина.
- (се) извикува, глаг. несв. (се) извикуваат
Оригинални податоци:
извика, извикаат св. 1. Каже гласно, издаде вик; сп. вика 1. Стариот уште еднаш извика: „Со здравје, деца мои“. Тој извика силно „добарден“, ама никој не му одговори. 2. Повика некого од некаде. Го извика од дома. Таткото го извика синот од кафе пиење и го прати на пазар. ● се ~ 1. Силно викне, се провикне. Се извика колку грло што го држеше. 2. Вика на некого, гласно и луто. Му се извика на човекот без причина. ‖ (се) извикува, (се) извикуваат несв. ‖ глаг. им. извикување ср.
