сонце

Именка, среден род

Значење на сонце:

1. (астр., само едн.) Сонце, централно небесно тело во Сончевиот систем околу кое се врти Земјата. Затемнување на Сонцето.

2. (само едн.) Светлината и топлината на тоа небесно тело. Пролетно сонце. Сјај на сонцето.

3. (прен.) Во обраќање ‒ нешто што е многу мило. Сонце мое!

Множина: сонца.

Изведени зборови:

  • сонченце, и. ср. (само едн.); сонцуле, дем. и хип.

Фразеолошки израз / поговорка:

Сонце со заби ‒ зимско сонце, кога грее сонце ама многу студи. Ме (те, го...) фати сонцето ‒ ми потемне кожата од сонце.

Оригинални податоци:

сонце, мн. сонца ср. 1. (астр., само едн.) Сонце, централно небесно тело во Сончевиот систем околу кое се врти Земјата. Затемнување на Сонцето. 2. (само едн.) Светлината и топлината на тоа небесно тело. Пролетно сонце. Сјај на сонцето. 3. (прен.) Во обраќање ‒ нешто што е многу мило. Сонце мое! ◊ Сонце со заби ‒ зимско сонце, кога грее сонце ама многу студи. Ме (те, го...) фати сонцето ‒ ми потемне кожата од сонце. ‖ сонченце (само едн.); сонцуле, мн. сонцулиња ср. дем. и хип.