оштета | ж.
Нанесување штета, оштетување.
оштетен | прид.
Што претрпел штета, на кого му е нанесена штета. Оштетена страна. Зградата беше многу оштетена.
оштетеник | м.
Тој што е оштетен.
оштети | св.
Нанесе штета некому или на нешто. Постариот брат сакаше да го оштети помалиот. Тешките товарни возила го оштетија патот.
оштетувач | м.
Тој што направил штета.
оштрбави | св.
оштрби | св.
Остане без заби. Тој многу рано оштрбе.
оштур | м.
(во клетви) Оштурот те фатил! – да се запустиш, да пропаднеш.
оштури | св.
Опусти, запусти.
ошугави | св.
Фати шуга, се зарази од шуга. Кожата му ошугави.
