ошумоглавеност | ж.

Состојба на тој што е ошумоглавен.

ошумоглави | св.

Направи некој да не биде сосема при свест (со удар, со опивање итн.). Ударот од стапот ме ошумоглави. Претераното веселење може да го ошумоглави човека.

ошути | св.

а) Направи рогато животно да изгуби рог, рогови. Ја ошутил козата. б) Остане без рог, рогови, стане шут.

оѕве се | св.

Одговори на обраќање; Тој викна и некој се оѕва од овоштарникот.

оѕверен | прид.

Подивен. Не можеа да го смират, толку беше оѕверен.

оѕвери се | св.

Стане како ѕвер; подиви. Се оѕвери, стана голем злобник.

оѕвие се | св.

Нивните гласови се оѕвиваа во полето.

оѕемне | св.

ој! | изв.

За изразување страв, болка, јад и сл.; ах, ох, оф. – Ој леле, леле!

ојагни | св.

За овца – донесе на свет јагне. Неколку овци ојагнија по две јагниња.