белобрадец | м.

Тој што е белобрад. Со децата одеше стар белобрадец.

беловина | ж.

Средишниот дел од дрвото, делот меѓу кората и срцевината.

беловица | ж.

Вид слива и цреша што е со белузлава боја на плодот; Prunus domestica.

белогазец | м.

Тој што е со бел газ, со бели бедра.

белогардеец | м.

Припадник на контрареволуционерната војска во Октомвриската револуција во Русија или на „белата гарда“ во Словенија за време на Народноослободителната борба.

белоглав | прид.

Што има бела, седа коса; белокос. Светлината паѓаше врз свенатото лице на белоглавиот старец.

белоглавец | м.

За човек – тој што е белоглав, побелен, старец. Слушај и послушај што ќе ти каже еден белоглавец! Во првиот ред седеа белоглавци.

белогрив | прид.

Што има бела грива. Коњот крена белогрива глава.

белогривест | прид.

белогрлест | прид.

Што има бело грло. На орото наредени белогрлести невести.