калафка | ж.
Калахари | ср.
Пустина во јужниот дел на Африка.
калач 1 | м.
Сабја.
калач 2 | м.
Само во изразот на калач – накосо, настрана. Динарот падна на калач. Сече на калач.
калачка | ж.
Сабја; Калачката ја острев дење, а ноќе паѓаа глави по чифлиците.
калај | м.
Хемиски елемент, метал со сребренобела боја што се употребува за обложување на метални и др. предмети; симбол Sn.
калајлиса | св.
калајлија | прид.
калајџија | м.
Занаетчија што работи со калај, што калаисува. Калајџиите ги ставаа светнатите казани пред влезот на дуќанот.
калвинизам | м.
Верско учење на Жан Калвин, француски протестантски реформатор од 16 век.
