крајност | ж.
Краен степен на нешто. Објективен е до крајност.
Крајова | ж.
Град во Романија.
крајпатен | прид.
Што е покрај пат. Крајпатни врби.
крајречен | прид.
Што е покрај река. Крајречни бавчи.
крајселски | прид.
Што е покрај село.
крајче | ср.
Завршок на некој предмет, мал дел од нешто. Се забриша со крајчето од крпата. Скина крајче од конецот. Го гледа со крајчето на окото.
крајченце | ср.
крајчец | м.
крак | м.
(дијал.) Нога. Крастата се ширеше по краците над колената.
крака | несв.
За кокошка – испушта глас, се огласува. Кокошките уплашено кракаа.
