очае | св.
Доведе некого во очајание; направи некој да изгуби секаква надеж, обесхрабри, разочара. Тоа мене ме очаја.
очаен 1 | прид.
Паднат во очај, разочаран. Останаа сами, очаени кога ги напушти синот.
очаен 2 | прид.
очаен2. (прен.) Што предизвикува очај; многу лош. Очајно време. Очајна приредба. Очајна програма. Очајни резултати.
очапи | св.
Отвори широко. Очапена врата.
очај | м.
Состојба на крајна опаднатост на духот, крајна безнадежност. Тоа го направи во очај.
очајание | ср.
очајник | м.
Тој што очајува, што се очајува. Љубовниците пишуваат љубовни писма, а очајниците – очајни! Борци ли сте вие или очајници?
оче 1 | и.
вок. од отец.
оче 2 | ср.
окце.
очевиден | прид.
