оглувее | св.

оглувеност | ж.

Состојба на тој што е оглувен.

оглуви | св.

Стане глув, го изгуби слухот. Тој оглувел од силната експлозија. Од големото бучење на машините оглувеа неколку работници.

оглувне | св.

оглупавеност | ж.

Состојба и особина на тој што оглупавел.

оглупави | св.

Стане глупав. Тој оглупаве откако се заљуби.

оглупее | св.

оглупеност | ж.

оглупи | св.

оглуши | св.

Престане да слуша за момент, за определено време. Војникот оглуши од експлозијата на бомбата.