шумкар | м.

Назив за партизани од страна на бугарската власт за време на Втората светска војна. Планината е полна со шумкари.

шумлив | прид.

Што испушта или што создава шум, меурчиња при менување на агрегатната состојба; шумечки. Шумливи таблетки. Шумливи бонбони.

шумнат | прид.

Обраснат со шума, шумовит, пошумен. Шумнат предел. Шумнато стебло.

шумне | св.

Зашуми, испушти шум малку, краткотрајно. Нешто шумна во соседната соба. Тој шумна со весникот.

шумовит | прид.

Што е обраснат со шума, што има шума. Шумовит предел. Шумовите планина. Шумовити падини.

шумоглав | прид.

Несериозен, недозреан, со непромислени постапки; празноглав. Шумоглави момчиња. Шумоглавен сопатник.

шумоглави | св.

шумоли | несв.

Шуми тивко, нежно, издава стивнат шум. Шумолеше пролетниот дожд. Тивко шумоли гората.

шумолив | прид.

Што шумоли. Шумолив бран. Шумоливи брези.

шумор | м.

Тивок, едноличен звук сличен на ромон. Се слушаше некаков шумор.