крајник | м.
(анат.) Една од двете жлезди што се наоѓаат од двете страни на почетокот од грлото во устата. Потечени крајници. Загноени крајници.
крајнина | ж.
Раб. Му се поткреваат крајнините од горната усна.
крајно | прил.
Многу, во најголема мера, преку мера, потполно, сосема. Се однесува крајно дрско.
крајност | ж.
Краен степен на нешто. Објективен е до крајност.
Крајова | ж.
Град во Романија.
крајпатен | прид.
Што е покрај пат. Крајпатни врби.
крајречен | прид.
Што е покрај река. Крајречни бавчи.
крајселски | прид.
Што е покрај село.
крајче | ср.
Завршок на некој предмет, мал дел од нешто. Се забриша со крајчето од крпата. Скина крајче од конецот. Го гледа со крајчето на окото.
крајченце | ср.
