овластеник | м.

Тој што добил или што има некакво овластување; ополномоштеник. Државен овластеник. Судски овластеник.

овласти | св.

Даде некому полномоштво, даде некому дозвола, можност да застапува некого; ополномошти. Ме овластија да раководам со фирмата до изборот на нов директор. Него го овластија за претседавач на оваа седница.

овластител | м.

овластување | ср.

Глаголска именка од овласти.

овластувач | м.

Тој што овластува, што дава овластување. Законски овластувач.

овнешки | прид.

Што се однесува на овен, што е од овен. Овнешка кожа. Овнешко месо.

ововче | ср.

овогодишен | прид.

Овогодишен род.

овоземен | прид.

Што се однесува на овој свет, на овој живот; Овоземен живот. Овоземни радости.

овоземски | прид.

Овоземски суштества.