довиди | св.

Опфати со поглед, забележи. Не можеше да ја довиди во големата толпа народ.

довие | св.

довик | м.

Извик, повик. Од долните ливади се слушаа довиците на носачите. Дури на третиот довик одговорив.

довика | св.

Повика некого, вика гласно по некого од извесна далечина. Селанецот го довика, но момчето се правеше дека не го слуша.

довикне | св.

Повика некого, вика гласно по некого од извесна далечина; со викање соопштува нешто од извесна далечина. Кога сакав да си одам, ми довикна, но јас не сакав да го чујам. Исплашен тој едвај стаса да им довикне на другарите: – Лежете!

довитка | св.

Намота до крај. Бабата го довитка клопчето.

довјава | св.

Дојде јавајќи на коњ, магаре. Пред меаната довјава непознат коњаник.

довјаса | св.

Дојде, пристигне со голема брзина. Командирот довјаса пред колоната.

довлачи | св.

Заврши со влачењето на волната или нивата. Жената ја довлачи волната. Селанецот ја довлачи нивата.

довлезе | св.

Влезе до крај. Тој довлезе во дворот за да види од каде доаѓа гласот.