завет 1 | м.
Место заштитено од ветер, од дожд и сл. Колибата е на завет. Запалив оган на завет. Седна во заветот зад една карпа.
завет 2 | м.
Ветување, заклетва, даден збор дека нешто ќе се изврши. Заветот што си го наметна на себеси беше строг. Не сакаше да го крши заветот.
заветен 1 | прид.
Што е заштитен од ветер, од дожд и сл. Заветно место. Заветни терени.
заветен 2 | прид.
Што е оставен како завет, како аманет. Овие деца се заветна песна на синовите. Тоа го навести во своите визионерски и заветни мисли.
заветува (се) | св.
Даде завет. Му заветува верност, но го погази заветот.
завечера | св.
Почне да вечера. Се собраа сите околу трпезата и завечераа.
завечери се | св.
Почне да настапува вечер; се стемни. Одамна се беше завечерило. Се завечери, а него уште го немаше дома.
завешта | св.
Подари, остави нешто како наследство со документ, тестамент. Таа им завештала на своите ќерки многу пари. Тој пред смртта му го завештал целиот свој имот на внукот.
завештание | ср.
Документ во кој определено лице изјавува што и кому остава во наследство; тестамент. Неговото завештание беше мало и скромно. Го чува завештанието од предците.
завештател | м.
Лице што завештава, што остава нешто во наследство. Завештателот беше најбогатиот човек во градот.
