епител | м.
Тенко, површинско ткиво на кожата (и на слузниците) што ги покрива надворешните и внатрешните делови од телото.
епителен | прид.
Површински, тенок. Епително ткиво. Епителен слој.
епитет | м.
Стилско изразно средство, збор, обично придавка, што објаснува и определува друг збор, најчесто именката (од типот: рамно поле, руса глава, гора зелена).
епитрафил | м.
Дел од облеката на православните свештеници во вид на долга лента што се наметнува.
епитроп | м.
Црковен намесник, застапник.
епицентар | м.
Во сеизмологијата – област или место на површината на земјата што се наоѓа над жариштето на земјотресот.
епичар | м.
Лице што пишува епови или употребува карактеристики на епски творби во своите дела. Делата на античките епичари се со трајна вредност.
еполета | ж.
Пришиен дел на униформа, на рамената, со ознака за чинот. Офицерски еполети. Тој беше накитен со бели еполети на рамената.
епопеја | ж.
(лит.) Низа настани што се опишуваат во епска песна; еп.
епоха | ж.
Голем временски отсек во историјата на Земјата.
