одбивен | прид.

Што одбива од себе со однесувањето, со постапките итн.; непријатен, непривлечен; спрот: привлечен; одбие 4. Одбивен човек. Одбивен поглед.

одбие | св.

а) Се спротивстави, со спротивно дејство одврати нешто од себе. Четата го одби нападот на непријателот. Тој го одби силниот удар. Детето ја одби топката. б) Промени насока на движење. Топката ја одби со глава. Стаклото ги одби сончевите зраци.

одбир | м.

Избор, одбирање.

одбира | несв.

одбирач | м.

Тој што одбира; избирач. Тој беше одбирач со истенчен вкус.

одбирачка | ж.

Разбирање, сфаќање. Нема одбирачка со овој човек.

одблесне | св.

Одбие светлина, создаде одблесок. Месечината одблесна по мирната водна површина. Врз цветовите одблеснаа капки роса.

одблесок | м.

Одбиена светлина, отсјај. Сончев одблесок. Огнен одблесок. Сребрени одблесоци на роса.

одблизу | прил.

Од непосредна близина, од мало, блиско растојание; спрот: оддалеку. Го видов одблизу. Гласот се слушаше одблиску.

одбоен | прид.

Што одбива, што е во врска со одбивање. Одбоен став. Одбојна сила.