разорувач | м.

Лице што ништи, што разорува. Двајца разорувачи го срушија ѕидот. Тој е разорувач на моминските сништа.

разорувачки | прид.

Што разорува; уништувачки. Разорувачка моќ. Разорувачки сили.

разоруженост | ж.

Состојба на тој што е разоружен.

разоружи | св.

Одзеде оружје, обезоружи, лиши некого што е вооружен од оружје; вооружи. Силите ги разоружија герилските војски. Командантот го разоружи него.

разотвори | св.

Отвори сосема, ширум нешто или повеќе предмети. Таа ги разотвори прозорците за да влезе воздух во собата. Тој ширум ги разотвори вратите на куќата. Таа ги разотвори очите и вџашено гледаше.

разотиде се | св.

За множество луѓе ‒ отиде, замине на разни страни. По свадбата сите се разотидоа дома. Децата се разотидоа.

разоткрие | св.

Открие докрај нешто покриено. Таа го разоткри детето и го натера да стане. Го разоткри лицето и го фрли фереџето.

разотуѓи | св.

Целосно, сосема отуѓи, направи да му биде некој некому отуѓен. Таа ги разотуѓи децата.