разорувач | м.
Лице што ништи, што разорува. Двајца разорувачи го срушија ѕидот. Тој е разорувач на моминските сништа.
разорувачки | прид.
Што разорува; уништувачки. Разорувачка моќ. Разорувачки сили.
разоруженост | ж.
Состојба на тој што е разоружен.
разоружи | св.
Одзеде оружје, обезоружи, лиши некого што е вооружен од оружје; вооружи. Силите ги разоружија герилските војски. Командантот го разоружи него.
разотвора | несв.
разотвори | св.
Отвори сосема, ширум нешто или повеќе предмети. Таа ги разотвори прозорците за да влезе воздух во собата. Тој ширум ги разотвори вратите на куќата. Таа ги разотвори очите и вџашено гледаше.
разотиде се | св.
За множество луѓе ‒ отиде, замине на разни страни. По свадбата сите се разотидоа дома. Децата се разотидоа.
разоткрива | несв.
разоткрие | св.
Открие докрај нешто покриено. Таа го разоткри детето и го натера да стане. Го разоткри лицето и го фрли фереџето.
разотуѓи | св.
Целосно, сосема отуѓи, направи да му биде некој некому отуѓен. Таа ги разотуѓи децата.