глоцун | м.
Црвен глог; Crataegus oxyacantha.
глочка | несв.
За око – боцка, пече поради глотка. Окото ме глочка.
глув | прид.
Што е лишен од слух, што не слуша. Не знаеше дека далеку се слуша неговиот барабан, бидејќи беше глув и на двете уши.
глуварче | ср.
Растение со долга дршка, со жолти цветови кои се претвораат во пуфка составена од ситни семиња што ги разнесува ветрот; Taraxacum officinale.
глувее | несв.
Станува глув, го губи слухот. Старецот сè повеќе глувееше.
глувичок | прид.
Што е глув во помала мера;
глувонем | прид.
За човек – што не слуша и не зборува, односно што е лишен од слухот и од способноста за говор. Беше мошне убава, но глувонема.
глувота | ж.
Состојба на глувост.
глувотија | ж.
Состојба на глувост.
глувтар | м.
Човек што слабо слуша, што недослушува.
