нареси | св.

Накити, украси. Ја нареси уздата на коњот со китки и разни мониста.

наретко | прил.

Оддалечено едно од друго, не густо. Многу наретко го насадил пиперот.

нарече | св.

Даде име, прекар, назив, на некого или на нешто, именува некако. Жената ја нарече страдалница, и не згреши. Нè нарекоа прости, варвари, а ни го крадеа културното богатство. Тој метеж го нарекоа преселба. Цвеќето што го носеше го нарекле обетка.

наречие | ср.

наречник | м.

Тој што ѝ е од судбината определен на девојката да ѝ стане сопруг;

наречница | ж.

(обично во мн.) Според народното верување, три женски суштества што на третата вечер од раѓањето му ја определуваат судбината на детето.

наречува (се) | несв.

наречје | ср.

Група месни говори, во рамките на општонародниот јазик, што се обединуваат меѓу себе по ред заеднички јазични црти; дијалект. Западномакедонско наречје. Југоисточно македонско наречје.

нарилник | м.

Посебна направа што се става на муцката на животните да не можат да касаат.

нарине | св.

Со ринење нагребе, собере нешто. Нарини го ѓубрето и исфрли го на буниште.