рецка | ж.
Црта, цртичка вертикално или косо напишана, вдлабната или создадена сама од себе. На ѕидот ставаше рецки. Рецките на ѕидот ја означуваа височината на детето. Секоја рецка на ѕидот е сведок на времето. Рамката е украсена со косо поставени рецки.
рецка | несв.
Прави рецки, реже, делка. Тој го рецкаше дрвото со длето.
рецне | св.
Направи рецка. Тој го рецна дрвото на две места.
реч | ж.
Говор, способност за зборување. Важеше за човек со добра реч. Растроена реч.
рече | св.
вели.
речев | прид.
Што се однесува на реч; говорен. Речева култура. Речеви можности кај учениците. Речеви стилистички разновидности.
речел | м.
Вид слатко од мешано овошје (тиква, дуња, грозје и сл.) варено во шира или во гроздов сок, во маџун. Ги послужи со речели.
речен | прид.
Што се однесува на река или е дел од неа. Речен слив. Речен остров. Речен брег. Речна вода. Речно корито.
речение | ср.
Тоа што е кажано да биде, што е судбински определено. Речение ни било да не сме заедно. Така е според речението.
реченица | ж.
Основна единица во синтаксата со која се искажува некоја мисла или се создава некоја претстава, јазична единица составена од глагол во лична глаголска форма, што е услов за градба на реченицата, и од првостепени (подмет, прирок, предмет, прилошки определби) и второстепени (атрибут и апозиција) делови. Тој зборува со кратки и јасни реченици. Прашална реченица. Извична реченица. Потврдна реченица.
