речен | прид.

Што се однесува на река или е дел од неа. Речен слив. Речен остров. Речен брег. Речна вода. Речно корито.

речение | ср.

Тоа што е кажано да биде, што е судбински определено. Речение ни било да не сме заедно. Така е според речението.

реченица | ж.

Основна единица во синтаксата со која се искажува некоја мисла или се создава некоја претстава, јазична единица составена од глагол во лична глаголска форма, што е услов за градба на реченицата, и од првостепени (подмет, прирок, предмет, прилошки определби) и второстепени (атрибут и апозиција) делови. Тој зборува со кратки и јасни реченици. Прашална реченица. Извична реченица. Потврдна реченица.

реченичен | прид.

Што се однесува на реченица или е дел од неа. Реченичен еквивалент. Реченичен член. Реченична интонација. Реченичен исказ.

реченички | прид.

речено | ср.

Судбина, судено, Од реченото не се бега. Реченото остана да лебди во воздухот.

речина | ж.

Вид ситно решето. Таа со речината го требеше гравот.

речиси | прил.

Скоро, без малку, така да се каже, уште сосема малку. Скулптурата е речиси готова. Споменикот е зачуван речиси во истиот облик. Жетварите речиси не се гледаа. Речиси сите беа со прекари.

речит | прид.

речитатив | м.