распадливост | ж.

Својство на тоа што може да се распадне. Материјата се загрева до степен на распадливост.

распадне се | св.

Загуби целост, единственост, се уништи. Од невремето оградата се распадна. Фасадите од зградите се распаднаа од земјотресот.

распаќе | ср.

распакува | св. и несв.

Извади, вади предмети од куфер, торба и сл., растури, растура пакет;

распалави се | св.

Почне да палавее, да прави лудории, да лудува. Гостите се распалавија. Славеникот се распалави, се разгали многу.

распален | прид.

За оган ‒ разгорен, распламтен. Распален оган. Распалени дрва.

распали | св.

Направи да стане оган, да почне нешто да гори; запали, разгори. Таа го распали огнот. Коледарите распалија голем оган. Тој ја распали печката.

распалив | прид.

Што може да распали лесно оган, што се распалува лесно. Сувите гранки ги користеше како распалив материјал.

распаметеност | ж.

Состојба на тој што е распаметен, што изгубил памет; избезуменост.

распамети | св.

Извади од памет, избезуми некого, уплаши некого со своите постапки до поулавување. Таа ги распамети децата со својата строгост. Момчето ги распамети родителите.