разор | м.
Бразда што се формира при орање. Добар орач не создава длабоки и широки разори.
разора | св.
Првпат обработи, изора земја (нива, ледина). Тој ја разора ледината.
разорен | прид.
Што има својство да разори, да разорува, да уништи; уништувачки, опустувачки. Разорна бомба. Разорно дејство. Разорно оружје.
разори | св.
Опустоши, разнесе (со експлозив и сл.); разурне, разруши. Војската ја разори зградата со бомби. Атомската бомба го разори градот. Земјотресот го разори Скопје.
разорлив | прид.
Што може да се разори, да се сосипе. Разорливи материи.
разортачи | св.
Растури ортаклак со некого; ортачи, заортачи. Тој го разортачи.
разорувач | м.
Лице што ништи, што разорува. Двајца разорувачи го срушија ѕидот. Тој е разорувач на моминските сништа.
разорувачки | прид.
Што разорува; уништувачки. Разорувачка моќ. Разорувачки сили.
разоруженост | ж.
Состојба на тој што е разоружен.
разоружи | св.
Одзеде оружје, обезоружи, лиши некого што е вооружен од оружје; вооружи. Силите ги разоружија герилските војски. Командантот го разоружи него.
