везило | ср.

везир | м.

Висок државен достоинственик во феудална Турција, носител на граѓанска и воена власт, министер. По краток престој во Солун тој беше поставен за везир на Босна.

везирица | ж.

Жена на везирот

везиров | прид.

Што му припаѓа на везир. Везирова волја и наредба.

везирство | ср.

Власт, звање, служба на везир.

везник | м.

Тоа што е заврзано за носење, обично на рамо, на грб. Тој отиде во нивната корија да донесе везник шума за стоката.

вејач | м.

Лице што вее жито.

вејка | ж.

Гранка од дрво. Насобраа и суви вејки и веќе гореа два огна.

вејне | св.

Дувне, поддувне. Навечер ќе вејне топло ветре.

век | м.

Време од сто години како целина; столетие.