наречје | ср.

Група месни говори, во рамките на општонародниот јазик, што се обединуваат меѓу себе по ред заеднички јазични црти; дијалект. Западномакедонско наречје. Југоисточно македонско наречје.

наречник | м.

Тој што ѝ е од судбината определен на девојката да ѝ стане сопруг;

наречница | ж.

(обично во мн.) Според народното верување, три женски суштества што на третата вечер од раѓањето му ја определуваат судбината на детето.

наречува (се) | несв.

нарилник | м.

Посебна направа што се става на муцката на животните да не можат да касаат.

нарине | св.

Со ринење нагребе, собере нешто. Нарини го ѓубрето и исфрли го на буниште.

нарипа | св.

Се нафрли на некого, нагло нападне. Нарипаа од сите страни да го фатат.

наркодилер | м.

Тој што се занимава со растурање, продавање наркотици; продавач на дрога.

наркоза | ж.

Бесвесна состојба на човекот предизвикана со давање хемиски, опојни средства заради хируршка операција.

наркоман | м.

Тој што е зависен од наркотици.